Nieuw hoofdstuk in Lanquín

Qué? Alweer een blog? Dat is snel! Ja want ik moet wat delen. Ik ben verhuisd naar een hotel! Huh? Hoe dan? Nou, dat ga ik vertellen; de situatie tussen die Franse hangjas en mij werd met de dag kanslozer, details zal ik iedereen besparen. Het ging echt niet langer meer. Jankend heb ik m’n spullen gepakt, want afscheid nemen van Bonnie & Jack en de platform vond ik het allerergste. Sofia, vrouw van restaurant/Spaanse les heeft me zo geholpen, wat een engel! Ze kent iedereen in het dorp en heeft een aantal telefoontjes gepleegd en geregeld dat ik in een hotel terecht gekomen ben met: 

• eigen grote kamer met goed bed
• grote veranda met hangmatten
• gebruik van keuken
• douche en toilet om de hoek voor mij alleen
• zwembad
• Paulina, uit Polen, die hier 3 jaar woont en werkt, super griet
• koppel uit Polen (bevriend met Paulina), ook een tof stel
• veel minder muggen
• 3,80 euro per nacht (ik lach me een breuk, kan nog steeds volop sparen met verhuur van m’n appartement)
• en kennis gemaakt met kippenfamilie, 3 honden en 2 katten.

Helemaal leuk! Fijn om weer met (normale, volwassen) mensen te praten. Vooral het stel uit Polen, erg gezellig. Zij reizen al 2,5 jaar. Startend in Europa zijn ze liftend naar Zuid-Amerika gereisd (en gevaren), toen Midden-Amerika, en allemaal met hun hond. Geweldige verhalen, heel inspirerend. Daar hou ik van! 

Tuurlijk mis ik het om midden in de natuur te zitten en buiten te slapen (pffff heet weer slapen tussen stenen muren). Hier is het ook mooi groen om me heen en veel vogels, maar ook meer auto geluiden en mensen. Tja, je kan niet alles hebben. 

Wat is er verder veranderd, hmmm, niet zoveel hoor, doe eigenlijk nog dezelfde dingen, alleen ga ik nu bijna elke dag even het dorp in, nu nog maar 10 minuten lopen, dat scheelt weer. Op de woensdag lunch ik bij Mikhael, half Amerikaan, half Guatemalteek (ja zo noem je dat). Hij woont al jaren hier in Lanquín en verdient geld met eten maken en verkopen. Hij kan fantastisch Aziatisch koken. Ik had hem geld geleend en hij betaalt me nu terug in natura...neeeeee, niet dat, met eten. Op vrijdag lunch ik met Sofia en haar familie, daarna Spaans lullen. Aankomend weekend heeft Sofia me uitgenodigd voor een verjaardag ergens in de bergen bij vrienden van hun. Haar man, dochter en vriend zijn achter elkaar jarig en vieren het samen met een uitgebreide lunch. Sofia gaat donderdag 1 van haar kippen alvast brengen. 1 keer raden wat we gaan eten... Ben blij met een wat actiever sociaal leven!

Verder heerlijk elke dag zwemmen, in plaats van bergbeklimmen, zo blijf ik fit.

Tja, het regenseizoen, regen dus, heel veel regen, dat is andere koek. Alles is vochtig. Dat merk je vooral aan je kleding. En tja, wasmachines heb je hier niet veel, ook niet in dit hotel helaas dus wederom handwas. Met deze hoge luchtvochtigheid droogt je kleding ook niet echt goed. Dus als je iets “schoons” aan wilt trekken is het nog steeds klam (ruikt wel naar zeep). Maar na een uur ofzo, met een beetje zweten (ja, het is nog steeds zo rond de 30 graden) zo hee, meuren joh! Ben ik dat? Getsie!

Veel blubber ook, ben mega blij met m’n Goretex wandelschoenen, die heb je echt nodig. En heel eerlijk, ook wel fijn om in een echt huis te zitten met die regen, onweer en storm. Leuk een tent, maar meer voor mooi weer. Dus ik waardeer de luxe zeer zeker. Het heeft zo moeten zijn!

De veranda voor mijn kamer, daar vertoef ik veel, vooral in de hangmat, wat een feest!

Geïnspireerd door vele positieve reacties van jullie kant over mijn schrijfstijl ben ik me gaan verdiepen in het schrijven van columns. Een boek ik misschien een beetje teveel van het goede, maar columns zou wel wat kunnen zijn. Ik heb ondertussen heel wat geschreven, ook belevenissen die ik niet direct benoem in m’n blog. Dus soort van proef-columns. Volgende stap is voor welke magazines dit interessant zou kunnen zijn. Als iemand een tip heeft of een ingang weet? Zou super zijn!

Tenslotte nog een laatste kalkoen verhaal. Is echt de allerlaatste, ze zijn (of moet ik nu zeggen “waren”) zo geweldig. I know, dat is de zoveelste keer dat ik dat zeg. Ik mis ze gewoon...

Lig ik lekker te relaxen op m’n platform en zij scharrelen zo een beetje erom heen, tot het gaat waaien, dan weet ik het, er komt zo ook regen. Dus matras in de tent, alles opruimen en ja daar is de regen, en niet drup drup, nee, een hele sloot in 1 keer. De kalkoenen geven er niet zo heel veel om maar als ze kunnen schuilen dan doen ze dat toch, dus huppatee, in de tent. Maar als het waait en regent moet echt die voorkant dicht. Hmmmm, wat willen jullie, buiten blijven (zielug!) of naar binnen. Prima, binnen is goed. Ze zijn echt nooit bang en niets is raar. Ik ga liggen dus kijk maar ff wat jullie willen gaan doen, zolang jullie maar niet gaan schijten op mijn dekens. Dus ook maar een dutje doen. Bonnie strak tegen me aan en Jack op een afstandje, ook volledig knock-out. Zo lief! Helaas wel het laatste kalkoenavontuur. Misschien maar beter, elke dag hechtte ik me er meer aan.

Vandaag platform af laten breken. Aangezien die Franse luldebehanger er geen cent voor wilde geven, heb ik geregeld dat al het hout opgehaald werd en heb ik aan Sofia en haar familie gegeven, in ruil voor een aantal maaltijden. Het mega stuk plastic wat ik boven de tent had opgehangen (tent was niet geheel waterproof) heb ik aan Mikhael gegeven, in ruil voor een Japanse maaltijd (smart-ass ;-p )

Hier nog wat laatste foto’s. Mooie ervaringen en herinneringen, maar nu tijd voor een nieuw hoofdstuk.

Adios mis queridos amigos!